به گزارش همشهری آنلاین، پیشینه شبکه نمایش خانگی به زمانی برمی گردد که رسانه غالب، نوار ویدئویی بود و در ادامه به فرمت‌های دیسک نوری مانند بلو-ری و دی وی دی منتقل شد. در یک کاربرد دیگر، "ویدیوی خانگی" به ضبط ویدئوهای آماتور اشاره دارد که به عنوان فیلم‌های خانگی نیز شناخته می‌شود.
امتیاز مهم نمایش خانگی در این است که فیلم‌ها، سریال‌های تلویزیونی، تله فیلم‌ها و سایر رسانه‌های صوتی و تصویری را در قالب‌های تصویری در گونه‌های مختلف در اختیار عموم قرار می‌دهد. این تولیدات یا خریداری می‌شوند یا اجاره می‌شوند و سپس به صورت خصوصی در خانه‌های خریداران تماشا می‌شوند. اکثر فیلم‌هایی که در سینماها منتشر می‌شوند اکنون در رسانه‌های دیجیتال یا نوری منتشر می‌شوند و جایگزین رسانه‌های نوار ویدئویی منسوخ شده‌اند.
از سال ۲۰۰۶، فرمت ویدیو سی‌دی هنوز در آسیا محبوب بود. در اواخر دهه ۲۰۱۰ و اوایل دهه ۲۰۲۰، دی‌وی‌دی‌ها شروع به محو شدن کردند، زیرا رسانه‌های استریمینگ کنترل شدند. این امر به جریان اصلی تبدیل شد و این بدلیل دسترسی به اینترنت است.
در دوران همه گیری کرونا فرصت مناسبی برای کمپانی‌های بزرگ سینمایی بوجود آمد تا تولیدات خود را در بستر اینترنت اکران کنند. نتیجه بسیار امیدوارکننده بود و شبکه نمایش خانگی بیش از پیش در تمام نقاط جهان کاربرد پیدا کرده است.
آخرین بروزرسانی May ۲۹, ۲۰۲۳ - دوشنبه ۸ خرداد ۱۴۰۲
نظر شما